Πιστεύω...
στο εφηβικό θέατρο. Γι΄αυτό και όταν έπεσε στα χέρια μου το έργο «’Αν εσύ ήμουν εγώ», είπα αμέσως μέσα μου: «Αυτό είναι, ξεκινάω». Δεν ήταν καθόλου εύκολη η πορεία.
Δεν υπάρχει...
ηλικία θεατή. Εφηβικό δεν είναι το θέατρο που απευθύνεται στους εφήβους αλλά το θέατρο που ανεβάζει στη σκηνή τις ιστορίες των εφήβων. Δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να παρακολουθήσει ένας έφηβος στο θέατρο. Το αρνούνται όμως γιατί είναι κάτι που το ταυτίζουν με τους γονείς τους. Γι΄αυτό και προτιμούν να βλέπουν έργα που τους αφορούν.
Φοβάμαι...
μήπως το θέατρο για τους εφήβους πέσει στην παγίδα να διδάσκει ή να υποτιμά τους θεατές του. Ίσως εμείς σαν ενήλικοι έχουμε ανάγκη το ηθικό μήνυμα σε ένα έργο, αλλά τα παιδιά δεν ψάχνουν ούτε τον δίδαγμα ούτε το μήνυμα. Το θέατρο τα αναταράσσει, αλλά τα ίδια τα παιδιά μπορούν να τακτοποιήσουν τις αναταράξεις του.
Ψυχαγωγία...
θέλουμε να πετύχουμε με την δουλειά μας. Η ψυχαγωγία δεν είναι μόνο διασκέδαση. Βρίσκω σημαντικό το γεγονός ότι το έργο καταπιάνεται και με το πώς θα γίνει ο έφηβος ενεργό μέλος της κοινωνίας στην οποία καλείται να ζήσει. Οφείλει να επηρεάσει τα πράγματα και μακάρι να τα καταφέρει.
πότε & πού:
«’Αν εσύ ήμουν εγώ» του Δημήτρη Σεϊτάνη , από την εφηβική ομάδα της Θεατρικής Ομάδας Μήλου σε σκηνοθεσία Νίκης Ραπανάκη.
Συνεδριακό Κέντρο Μήλου «Γ. Ηλιόπουλος»
Πολύ σύντομα…….
