«Καπετάν Αντρέα Ζέπο, χαίρομαι όταν σε βλέπω…» τραγουδούσε ο μεγάλος συνθέτης Γιάννης Παπαϊωάννου, γύρω στο 1945. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί μια Ελλάδα χωρίς τα πανέμορφα καΐκια της; Ποιος δεν έχει ζωγραφίσει στα πρώτα του βήματα, ένα από δαύτα; Σε πόσες ελληνικές ταινίες δεν τα έχουμε θαυμάσει; Πόσες ιστορίες μας έχουν αφηγηθεί οι παππούδες μας; Και εντέλει, πόσα ταξίδια μακρινά σκαρώσανε, με τα αμπάρια τους γεμάτα με πρόσφυγες και κυνηγημένους πατριώτες; Το καΐκια είναι μια ζωντανή ύπαρξη, με περίοπτη θέση ανάμεσα στα θαλασσινά πλάσματα. Κι όμως, σήμερα, ένα παράπονο πλανιέται πάνω από τα τσακισμένα σκαριά τους. Γιατί τους στέρησαν το τελευταίο τους ταξίδι στη θάλασσα, εκεί όπου κάποτε άγγιζαν τα όρια του θανάτου με αξιοπρέπεια…

Με πένα το καΐκι και χαρτί τη θάλασσα, γράφτηκε ένας κόσμος γενναίος, με δικό του κώδικα συμπεριφοράς και δικιά του τιμή, ο κόσμος των καραβομαραγκών. Ένας κόσμος γαλουχημένος από την ελληνική παράδοση, βουτηγμένος στον μόχθο, με ροζιασμένα χέρια, αλλά γεμάτος από αγάπη και τιμή στην γυναίκα. Οι καραβομάστοροι αντιμετώπιζαν τις βάρκες τους σαν την αγαπημένη τους. Με τον ίδιο έρωτα σκάλιζαν την γοργόνα στην πλώρη και λουστράριζαν το τελειωμένο σκαρί, λίγο πριν γλιστρήσει για πάντα στο νερό. Ο θαυμασμός για τις γυναικείες καμπύλες, έδινε το σχήμα και την ομορφιά της νεράιδας που θαυμάζουμε στα έργα των χεριών τους. Η λατρεία στη γυναίκα και στη μάνα τούς έσπρωχνε να βάζουν την Παναγιά δίπλα στον Άι Νικόλα.

Μια παράδοση τριών χιλιετιών

Τα σημερινά καΐκια είναι οι κληρονόμοι μιας παράδοσης τριών χιλιετιών, γύρω από τη ναυπήγηση και το ταξίδι στο Αιγαίο. Από τα «ξύλινα τείχη» των αρχαίων και τα ξύλινα σκαριά της επανάστασης φτάνουμε στον 18ο αιώνα, έως και τις τρεις πρώτες δεκαετίες του 19ου, που ο ελληνικός εμπορικός στόλος κυριαρχεί στο Αιγαίο, ιδιαίτερα μετά τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή. Η δεύτερη περίοδος, μέχρι και την όγδοη δεκαετία του 19ου αιώνα, ήταν η ακμή της ναυπηγικής παραγωγής. Η Σύρος αναδεικνύεται σε ένα από τα πρώτα κέντρα κατασκευής πλοίων και προσελκύει φημισμένους καραβομαραγκούς από τη Χίο, τα Ψαρά, τις Κυδωνιές και τη Σμύρνη. Η τρίτη περίοδος, μέχρι και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι η περίοδος του μαρασμού της κατασκευής ξύλινων πλοιαρίων. Το ξύλο δίνει τη θέση του σε υλικά που δεν έχουν την ομορφιά του αλλά είναι πιο ανθεκτικά, και νέα σκάφη με τεχνικό εξοπλισμό παίρνουν τη θέση των παλιών, μέχρι και σήμερα.

Η αρχή του τέλους

Η Ελλάδα, που υπήρξε η πρωτοπόρα ναυτική δύναμη στον στόλο των ξύλινων αλιευτικών σκαφών, έχει καταστρέψει τα τελευταία χρόνια περίπου 12.500 από τα 17.500 σκαριά. Βάσει κοινοτικής οδηγίας, η ΕΕ επιδοτεί την καταστροφή, και σκοτώνουν τα ελληνικά καΐκια με μπουλντόζες. Στόχος είναι ο έλεγχος της υπεραλίευσης, ο οποίος φυσικά δεν επιτυγχάνεται, καθώς η αλιεία συνεχίζεται με πλαστικά και φουσκωτά! Έτσι, καταστρέφονται τα παραδοσιακά σκαριά, σημαντικό μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, καθώς οι παλιοί τεχνίτες χάνονται σιγά σιγά και μαζί με εκείνους εξαφανίζεται η τέχνη τους. Ο «Ελληνικός Σύνδεσμος Παραδοσιακών Σκαφών», που ιδρύθηκε το 1999, έχει κάνει τεράστιο αγώνα για να αποτρέψει αυτή τη γενοκτονία των καϊκιών. Ο πρόεδρός του συνδέσμου, Νίκος Καβαλιέρος, έχει συγκεντρώσει όλα τα απαραίτητα έγγραφα και τις κοινοτικές διατάξεις που στην ουσία αφήνουν περιθώρια για τη σωτηρία τους, καθώς θα μπορούσαν να μείνουν στη θάλασσα, αλλάζοντας χρήση. «Η πολιτεία φέρει τεράστια ευθύνη, διότι η νομοθεσία θα μπορούσε να εφαρμοστεί διαφορετικά, αφού προβλέπεται το περιθώριο για εναλλακτική χρήση των παραδοσιακών σκαφών. Να αξιοποιηθούν τουριστικά ή ακόμα και να καταβυθιστούν για να φιλοξενήσουν πληθυσμούς ψαριών. Όμως, το κράτος κωφεύει στο έγκλημα», δηλώνει ο ίδιος. (Για περισσότερες πληροφορίες: www.traditionalboats.gr / 210 4282148).

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ…