Ο Μυριβήλης είχε γράψει για μια δασκάλα με χρυσά μάτια, ο Λάκης Μιχαηλίδης είχε οραματιστεί στη μεγάλη οθόνη μία με ξανθά μαλλιά σαν της Αλίκης Βουγιουκλάκη… Η Λένα Δροσάκη από την άλλη, στον πρώτο της θεατρικό μονόλογο -έχοντας κάτι παραπάνω από αυτά τα εμφανισιακά προσόντα- καλείται να υποδυθεί μία δασκάλα που «ψήνεται» στο επάγγελμα και μεγαλώνει μαζί με τα παιδιά που διδάσκει χωρίς πρότερη εμπειρία. Της ζήτησα να συναντηθούμε στο θέατρο για να μου πει περισσότερα για τη νέα της αυτή «περιπέτεια». Μετά από μία μικρή ασυνεννοησία, εμφανίστηκε με μία σοκολάτα στο χέρι («για σένα την έφερα»), ένα χαμόγελο πιο γλυκό από αυτήν και μπόλικο χιούμορ. Πώς να μην χαρεί κανείς την κουβέντα μαζί της;

Αρχικά, θέλω να μου πεις λίγα λόγια για τον ρόλο σου στην παράσταση «Με το ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση και με το άλλο το τσιγάρο» που ξεκίνησε στο Skrow Theater.
Υποδύομαι μία νέα δασκάλα που γεννήθηκε το ’30 στην Κοζάνη και που ο πρώτος της διορισμός ήρθε στην δεκαετία του ’50 σε ένα μικρό νησί των Κυκλάδων. Η Ελλάδα τότε του Μεσοπολέμου ήταν διχασμένη, είχε πείνα, φτώχεια… Στις Κυκλάδες ήταν ακόμη χειρότερα τα πράγματα χωρίς φως και νερό. Πήγε λοιπόν αυτό το πλάσμα που ήταν μόνο φως μέσα της -που στην ουσία όταν διορίστηκε ήταν μόλις 22 χρόνων- να μάθει στην πράξη πώς να γίνει να δασκάλα μαζί με τα παιδιά. Το μυαλό της όμως ήταν πολύ μπροστά για την εποχή αυτή και γι’ αυτό δεν την πήραν με καλό μάτι οι ντόπιοι. Μιλούσε για ταξίδια (που δεν είχε κάνει), βιβλία και επιστήμη, πράγματα που ήταν έξω από τον κόσμο τους ενώ εκείνοι πεινούσαν. Τα παιδιά σαφώς και την αγάπησαν, αλλά η ιδιοσυγκρασία της και η ευαίσθητη πλευρά της προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Δεν θα σου πω παραπάνω για να μην κάνω σπόιλερ! (γέλια)

Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο που γράφτηκε σήμερα με επίκεντρο τη δεκαετία του ’50, δεν προϋπήρχε. Πόσο μας αφορά σήμερα εκείνη η εποχή;
Δυστυχώς, δεν ξέρω γιατί, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Επίσης παρατηρώ ότι κουβαλάμε κατάλοιπα από πολλές γενιές πίσω μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εμείς οι γυναίκες. Όσους αγώνες κι αν έχουμε κάνει για να έρθουμε σε μία ισότητα, τα εμπόδια δεν έχουν ξεπεραστεί ακόμα. Όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε οτι υπάρχει ισότητα, το βλέπουμε από τους μισθούς, τον τρόπο αντιμετώπισης από τους άλλους…

Και μεταξύ μας. Πόσο σεξιστικό είναι να λέει μια γυναίκα σε μία άλλη που έχει τα νεύρα της ότι είναι επειδή «έχει περίοδο»…;
Ακριβώς. Αυτό επίσης, δεν ξεκίνησε από εμάς, αλλά το αναμασάμε γιατί έχουμε την ανάγκη κι εμείς να γίνουμε ισχυρές απέναντι σε μια αδύναμη γυναίκα, να πάρουμε το αντρικό πρότυπο και να επιβιώσουμε σύμφωνα με αυτό.

Περισσότερη δύναμη τελικά χρειάζεται ο δάσκαλος ή ο ηθοποιός;
Ως δάσκαλος έχεις να κάνεις με παιδιά και έχεις μεγάλο μερίδιο ευθύνης ως προς εκείνα. Πρέπει να είσαι απαλλαγμένος από ενοχές, κομπλεξικά κατάλοιπα, να αντιλαμβάνεσαι την ανάγκη του κάθε παιδιού, να είσαι «καθαρός». Είναι πολύ δύσκολο. Ως ηθοποιός έχεις να αντιμετωπίσεις δικούς σου δαίμονες. Ως δάσκαλος θα πρέπει να έχεις πολλή αγάπη μέσα σου και πολύ μεγάλη ανάγκη να το κάνεις. Στον ηθοποιό αυτή η ανάγκη είναι πολύ πιο προσωπική. 

Αντίστοιχα πόση δύναμη χρειάζεσαι για αυτόν τον ρόλο που είναι ο πρώτος σου μονόλογος;
Έχω περάσει από πάρα πολλά στάδια, όπως τρομερής άρνησης, έλεγα «ας το ακυρώσουμε», «δε μπορώ, ίσως αρρωστήσω εκείνες τις μέρες» (γέλια). Τρόμου επίσης, τεράστιας ανυπομονησίας… Ώσπου έφτασε η πρεμιέρα και όλο αυτό μετατράπηκε σε τεράστια χαρά. 

Κενά μνήμης πάνω στη σκηνή παθαίνεις; Στον μονόλογο φαντάζομαι είναι ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. 
Πάντα συμβαίνει αυτό. Και στην πρεμιέρα, μου λένε «ξεκινάμε» και είπα «Παιδιά δεν θυμάμαι τί κάνω».

Και πώς το σώζεις;
Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Κάνεις «βουτιά» και ό,τι βγει. 

Ρίχνοντας μια ματιά σε ό,τι έχεις κάνεις μέχρι σήμερα, έχεις «αδυναμία» σε ρόλους πολύ ιδιαίτερους, που είναι περσόνες. Είναι τυχαίο;
Ο μόνος ρόλος που μπορείς να πεις ότι ήταν επιλογή μου, είναι αυτός εδώ, που ουσιαστικά ούτε αυτόν τον επέλεξα. Η Βίλια μου έδωσε να διαβάσω δύο μονολόγους και διάλεξα τον συγκεκριμένο. Οι υπόλοιποι ήρθαν σε μένα.

Από όσο έχω διαβάσει, αρκετά πράγματα ήρθαν σε σένα στο ξεκίνημά σου, όταν σκεφτόσουν ακόμα και να αφήσεις την υποκριτική.
Ναι, πάνω εκεί που έλεγα να τα παρατήσω, ήταν σαν κάποιος να με κρατούσε από το χέρι.

Θα ήθελε πολύ να σε γνωρίσει ο Κοέλιο νομίζω. Για να αποδείξει την θεωρία περί συνωμοσίας του σύμπαντος…
(γέλια) Φανταστικό! Πιστεύω στη δύναμη της ενέργειας, γιατί αυτό είμαστε. Η θετική ενέργεια, το καλό βλέμμα… Καλούμε τα πράγματα.  

Άρα πιστεύεις και στο μάτι;
Ναι, με την έννοια της κακής ενέργειας. 

«Μαμά ξεμάτιασέ με;»
Ο πατέρας μου ξεματιάζει, το ξέρεις! Όχι; Θα το μάθεις τώρα (γέλια). Ο αδερφός μου του ζητάει που και που να τον ξεματιάσει και έλεγα εγώ «έλα μωρέ, μα είναι δυνατόν;». Κι όμως έχουν υπάρξει φορές που ήμουν χάλια, το έκανε και είχε αποτέλεσμα. Τώρα αυτό μπορεί να είναι και αυθυποβολή… Είναι κάποια ανεξήγητα πράγματα, που λες απλά, άσ’τα να υπάρχουν. 

Στη δεκαετία που είσαι στην Αθήνα, τί άλλο άλλαξε για σένα, σε τί έχεις αναθεωρήσει;
Στην αρχή ίσως ήμουν λίγο πιο αθώα, χωρίς να σημαίνει ότι τώρα την έχω χάσει αυτήν την αθώοτητα. Τώρα νομίζω ότι μαθαίνω πιο πολλά, με όσους περισσότερους σκηνοθέτες και ηθοποιούς συνεργάζομαι, δανείζομαι στοιχεία τους. Αυτό βοηθάει πιο πολύ στο να με «ξεκλειδώσω». Κάποια πράγματα που «κλέβω» με βοηθούν να γίνουν τα πράγματα πιο εύκολα. Μου έλεγε πιο παλιά ο Γιάννης Σκουρλέτης όταν αγχωνόμουν ότι αργώ να μπω στον ρόλο που υποδύομαι, αλλά να μη φοβάμαι γιατί έχω άλλους χρόνους. Τώρα νομίζω ότι αυτό το έχω βελτιώσει.

Οι ρόλοι που έχεις κάνει μέχρι τώρα είναι… δύσκολες περιπτώσεις ανθρώπων. Έχεις σκεφτεί πως ίσως ήρθε η ώρα για κάτι πιο «mainstream»; 
Έχω ανάγκη να κάνω κι άλλα πράγματα, γι’ αυτό με βλέπεις και στο Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές για παράδειγμα. Δεν θέλω να κάνω μόνο ένα πράγμα. Γι’ αυτό και δεν είπα όχι ούτε στην τηλεόραση, γιατί μ’ αρέσει να δοκιμάζω. 

Στο ξεκίνημά σου, φοβήθηκες ότι μπορεί να εγκλωβιστείς στην εικόνα σου; Στα πρότυπα της Νόρας Βαρσάμη, της γλυκιάς ενζενί ας πούμε;
Δεν το φοβήθηκα ποτέ. Δε με πλησίασαν ποτέ για να κάνω την «ωραία» κιόλας. Πάντα ήμουν με λάσπες, με χώματα, τσαλακωμένη. 

Παρόλα αυτά, φαντάζομαι πως όλο και κάποια χαζομάρα θα έχεις ακούσει για την εξωτερική σου εμφάνιση.
Δεν έχω ακούσει κάτι τόσο κουλό… του στυλ «Τα μαλλιά σου μου μίλαγαν»! (γέλια) Μου έχουν πει όμως, «Τα χέρια σου ήταν πολύ ζωντανά, έλεγαν μια άλλη ιστορία από αυτή που έλεγες» και ήταν πολύ όμορφο να το ακούω αυτό.  

Υπάρχει κάτι που δε σου αρέσει σε σένα;
Ως Λένα πολλά και καλύτερα να μην κάνουμε ψυχανάλυση τώρα! (γέλια) Ως ηθοποιός είναι ότι νιώθω πως χρειάζομαι περισσότερο χρόνο από άλλους ηθοποιούς για να μπω στα πράγματα. Αυτό μερικές φορές το ζηλεύω, με την καλή έννοια. Μένω πίσω μάλλον γιατί είναι σα να θέλω να παρατηρήσω καλύτερα.

Τί σκέφτεσαι για το μέλλον σου;
Αυτό που λέω πάντα είναι ότι «θα έρθουν τα πράγματα» και όντως έρχονται, έστω και τελευταία στιγμή. Δεν έχω παράπονο. 

Το πολύ πολύ να γίνεις κι εσύ influencer! Αλήθεια, πώς σου φαίνεται σαν όρος;
Είναι όλοι πια! Δε με ενοχλεί, γελάω με αυτό. Σε λίγο θα γίνει κι η μαμά μου, οπότε άμα γίνει είναι κρίμα να την κοροϊδεύω! (γέλια)

*Η Λένα Δροσάκη πρωταγωνιστεί στην παράσταση της Βίλιας Χατζοπούλου «Με το ένα χέρι κρατούσε τον Καραγάτση και με το άλλο το τσιγάρο» στο Skrow Theater και στο «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, ενώ το ερχόμενο καλοκαίρι θα συνεργαστεί με τον Αιμίλιο Χειλάκη στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας. 

Πηγή: reader.gr 

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας