Το λουτρό αποτελεί έναν ενδιάμεσο-μεταβατικό χώρο ανάμεσα στην παραλία και μια κατοικία του ’70, ενώ -εκτός από τη χρηστικότητά του- λειτουργεί ως ένα μέρος για την κατανόηση των στοιχείων που συνθέτουν το φυσικό τοπίο της περιοχής.

Η σύνθεση οργανώθηκε με την πρόθεση να υπάρξει συνολική επίβλεψη του τοπίου και των διαφορετικών ποιοτήτων του. «Η τελική μορφή του μικρού κτίσματος προέκυψε από τις συγκεκριμένες οπτικές φυγές που καθορίστηκαν κατά τη διάρκεια του επί τόπου σχεδιασμού. Αρχικά χαράχθηκαν διαφορετικές εκδοχές της κάτοψης και στη συνέχεια στερεώθηκαν πρόχειρα μαδέρια και νήματα, προκειμένου να γίνει κατανοητό ποια σημεία του τοπίου θα απομονώνονται οπτικά σε αυτόν που θα κινείται στο εσωτερικό του περιγράμματος», όπως εξηγεί το YOLKSTUDIO, ο Μανώλης Ηλιάκης και η Μαρία Ρεμούνδου που έκαναν την αρχιτεκτονική μελέτη κι είχαν την επίβλεψη του έργου ενώ ο Φίλιππος Μέντες-Λάζαρης ανέλαβε τη διεύθυνσή του.

Η σύνθεση της πιθανής κίνησης και στάσης του χρήστη στο εσωτερικό, σχετίζεται με τα ανοίγματα, τη γεωμετρία, καθώς και με τα σαφή ή ασαφή όρια του περιγράμματος. Οργανώθηκαν θέσεις θέας προς τους ορεινούς όγκους του νησιού και της θάλασσας από το αρχιτεκτονικό γραφείο. Η παρατήρηση της θέας προς τη θάλασσα και τον γειτονικό κόλπο του Προβατά, γίνεται μέσα από χειροποίητα διάφανα υαλότουβλα, με αποτέλεσμα να παραμορφώνεται η εικόνα του τοπίου.

«Με αυτόν τον τρόπο προτείνεται μια άλλη ανάγνωση του ανάγλυφου του ηφαιστιογενούς εδάφους. Οι κάθετες διαστρωματώσεις του απέναντι βράχου με τα θερμά χρώματα σε διαφορετικές τονικότητες και οι αποχρώσεις της θάλασσας, καθώς κοιτάζει κανείς μέσα από το λοξό άνοιγμα με τα υαλότουβλα, αναμειγνύονται. Η χρήση αυτού του ημιδιάφανου γυάλινου στοιχείου, χρησιμεύει ταυτόχρονα στο φιλτράρισμα της θέασης στον ιδιωτικό χώρο», περιγράφει η αρχιτεκτονική ομάδα.

Ο τοίχος του υπαίθριου λουτρού χτίστηκε από πέτρα που υπάρχει διάσπαρτη στο βραχώδες οικόπεδο. Στη Μήλο αποκαλείται ζαχαρόπετρα και πρόκειται για έναν λευκόφαιο ηφαιστίτη. «Ο τοίχος αυτός, σε συνδυασμό με την οπτοπλινθοδομή που αναπτύσσεται προς τη δύση, προστατεύει τον λουόμενο από τους ισχυρούς νοτιανατολικούς ανέμους που επικρατούν στην περιοχή κατά τους θερινούς μήνες. Για την οπτοπλινθοδομή ανακυκλώθηκαν παλαιά τούβλα και για τη σύνθεση του σοβά χρησιμοποιήθηκε χαλαζιακή άμμος, ψημένη αργιλική άλευρος και άλλα φυσικά συστατικά, προϊόντα εξόρυξης του νησιού.

Η υψηλή περιεκτικότητα του κονιάματος σε ηφαιστιακά υλικά, το καθιστούν ανθεκτικό στο χρόνο και στις καιρικές συνθήκες και αρκετά απρόσβλητο από την υγρασία. Πάνω από το κονίαμα αυτό δεν προστέθηκε κάποιο πλαστικό ή ακριλικό χρώμα, δηλαδή ένα αδιαπέραστο στρώμα, διότι μια τέτοια επικάλυψη θα έκλεινε τους πόρους και θα κατέστρεφε τις ιδιότητες του σοβά».

Δείτε ολόκληρο το άρθρο της Ζωής Παρασίδης με πλούσιο φωτογραφικό υλικό του Μανώλη Ηλιάκη εδώ…