Γράφω για την Μήλο παρόλο που δεν την έχω επισκεφτεί εξαιτίας όλων των βιβλίων και εκπομπών που έχω δει με αυτό το νησί σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτό που με ωθεί να αφιερώσω ένα άρθρο σε αυτό το «φανταστικό» ταξίδι είναι για όταν καταφέρω κάποτε να πάω στη Μήλο να διαβάσω αυτό το άρθρο και να μπορέσω να συγκρίνω τις προσδοκίες μου με την πραγματικότητα. Θα ήθελα να έχω τις καλύτερες εντυπώσεις από το όμορφο νησί των Κυκλάδων. Κατά τη γνώμη μου, το να σε «σημαδέψει» ένα μέρος, σημαίνει να το σκέφτεσαι διαρκώς και να θέλεις πάση θυσία να το επισκεφτείς.

Πρώτη φορά άκουσα για την Μήλο, στις σελίδες ενός παιδικού μυθιστορήματος που διάβαζα όταν ήμουν στο δημοτικό. Η πρωταγωνίστρια είχε εξοχικό εκεί και περιέγραφε τα μαγευτικά τοπία στο σημείο που ένιωθα πως ήμουν και εγώ μαζί της. Η εικόνα που σχημάτισα για την Μήλο στο μυαλό μου ήταν ένας επίγειος παράδεισος. Ο πρώτος συνειρμός που ήρθε στο μυαλό μου με την ονομασία του νησιού ήταν το διάσημο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου.

Για μένα η Μήλος, πέρα από τουρισμό, αντιπροσωπεύει και  μυθολογία. Υπήρχε κάποτε ένας νέος ονόματι Μήλος που μετακόμισε στην αυλή του βασιλιά Κινυρα, πατέρα του Άδωνη. Σύντομα έγινε φίλος με τον Άδωνη. Όταν χάθηκε ο Άδωνης, ο Μήλος κρεμάστηκε σε ένα δέντρο που ονομάστηκε μηλιά. Η Αφροδίτη μεταμόρφωσε τον Μήλο στο καρπό του δέντρου. Ο γιος του Μήλου, καρπός έρωτα του Μήλου και της γυναίκας του Πελίας, ονομάστηκε Μήλος Β’ και θεωρείται ο πρώτος κάτοικος της Μήλου. Η Αφροδίτη της Μήλου με συγκινεί αν σκεφτεί κανείς το πόσο συνδεδεμένη ήταν η θέα με το νησί.

Καθώς μεγάλωνα, η Μήλος άρχισε να αποκτά μια πιο συμβολική υπόσταση στο μυαλό μου. Δεν ήταν πια μόνο το νησί της ηρωίδας από το παιδικό μυθιστόρημα ή το σκηνικό ενός αρχαίου μύθου. Ήταν κάτι σαν προσωπικό μου σύμβολο για όλα όσα δεν έχουν ακόμα συμβεί — μα τα περιμένω με λαχτάρα. Έγινε τοποθεσία-σύμβολο της αναμονής, της επιθυμίας, της φαντασίας. Όλοι έχουμε έναν τόπο που λειτουργεί σαν καθρέφτης του ψυχισμού μας· για μένα, αυτός είναι η Μήλος.

Το εντυπωσιακό είναι πως νιώθω ήδη ότι με έχει καθορίσει, χωρίς να έχω πατήσει ποτέ στο έδαφός της. Είναι σαν να έχει αφήσει αποτύπωμα μέσα μου — στις αισθητικές μου προτιμήσεις, στα όνειρα που κάνω για καλοκαίρια, ακόμα και στις λέξεις που διαλέγω όταν μιλώ για ομορφιά. Αναρωτιέμαι συχνά: πώς μπορεί ένας τόπος που δεν έχω ζήσει να με έχει ζήσει εκείνος; Πώς γίνεται ένα νησί να μου έχει προσφέρει έμπνευση, παρηγοριά και ακόμα και… προσμονή;

Κάποιες φορές σκέφτομαι πως ίσως να μην πρέπει να πάω ποτέ στη Μήλο. Μήπως, τελικά, η φαντασία μου φτιάχνει μια Μήλο καλύτερη από την πραγματική; Κι όμως — άλλες φορές θέλω τόσο πολύ να περπατήσω τα βράχια της, να βουτήξω στα νερά της, να τη δω με τα δικά μου μάτια και όχι μέσα από βιβλία, μύθους και οθόνες. Να την επιβεβαιώσω. Ή να την ανατρέψω.

Γράφω αυτό το άρθρο λοιπόν ως μια μορφή ημερολογίου προς το μέλλον. Για τη μέρα που, επιτέλους, θα φτάσω στο λιμάνι της και θα διαβάσω αυτές τις λέξεις — και θα συγκρίνω την ιδέα της Μήλου με τη σάρκα της. Και ίσως τότε να καταλάβω αν πράγματι ένα μέρος μπορεί να σε σημαδέψει, ή αν αυτό που μας σημαδεύει είναι η ανάγκη μας να πιστέψουμε σε ένα μέρος.

Μέχρι τότε, η Μήλος θα παραμένει για μένα ένας επίγειος παράδεισος που κατοικεί — προς το παρόν — αποκλειστικά μέσα μου.

Άρθρο της Φωτεινής Τζουβελέκη για τα «Μηλέικα Νέα»