Γυναικοκτονία: ένας όρος που χρησιμοποιείται παγκόσμια από τη δεκαετία του ‘80, και που η ελληνική κοινωνία έρχεται αντιμέτωπη με αυτόν εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, με πολύ σκληρό τρόπο.

Η ελληνική κυβέρνηση δυστυχώς αρνείται να τον συμπεριλάβει στο νομοθετικό πλαίσιο της χώρας, ώστε να του δοθεί η έμφυλη διάσταση, δημιουργώντας έτσι άλλη μία de facto αδικία για το γυναικείο φύλο.

Οι λόγοι που διαφοροποιούν μία δολοφονία από μια γυναικοκτονία έχουν διατυπωθεί πολλές φορές. Το χέρι του δολοφόνου το οπλίζει η πατριαρχία, τα έμφυλα στερεότυπα,οι στρεβλές αντιλήψεις με τις οποίες μεγαλώνουν τα παιδιά τους κάποιες οικογένειες, η κουλτούρα της βίας, τα πρότυπα που προβάλλει η υποκουλτούρα της κάθε εποχής και πολλά πολλά άλλα…

Πώς όμως μπορεί να σταματήσει αυτός ο κοινωνικός κατήφορος, πώς μπορεί κάθε γυναίκα ελεύθερη να ορίζει το σώμα και την ψυχή της;

Είναι μακρύς ο κατάλογος των δολοφονημένων γυναικών και αβάσταχτος ο πόνος των δικών τους ανθρώπων και όχι μόνο…στοιχειώνουν τον ύπνο μας κάθε φορά τα τραγικά που συμβαίνουν…17 γυναικοκτονίες το 2021, 13 μέχρι τώρα το 2022 και 3 το τελευταίο 48ωρο. Αντίστοιχος κατάλογος κακοποιημένων γυναικών όμως, υπάρχει; Γυναικών που ζουν σε διπλανά σπίτια, στις γειτονιές, στα χωριά μας…εγκλωβισμένες και χωρίς διέξοδο…

Ήρθε νομίζω η ώρα να φωνάξουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε ώστε να δημιουργηθούν δομές – δομές -δομές…στις κοινωνικές υπηρεσίες ή στις μονάδες υγείας, σε κάθε Περιφέρεια και σε κάθε Δήμο, οι οποίες με εξειδικευμένο προσωπικό θα δίνουν διέξοδο στις θηλυκότητες που κακοποιούνται, αλλά και ακόμη νωρίτερα. Είναι κρίσιμο οι δομές αυτές να λειτουργούν και προληπτικά, να μπορούν να απευθύνονται σε αυτές θηλυκότητες ανεξαρτήτως ηλικίας και καταγωγής, όταν αντιμετωπίζουν προσβλητικές ή κακοποιητικές καταστάσεις απ’ όπου κι αν προέρχονται….γιατί ο βιασμός, η κακοποίηση, η γυναικοκτονία δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία….και γιατί οι εγκατεστημένες νοοτροπίες για να αλλάξουν χρειάζονται  προσπάθεια και χρόνο…Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει χρόνος… Χάνουμε καθημερινά κόρες, μανάδες, αδελφές, φίλες…άρα πρέπει να υπάρξουν παράλληλες και πολύπλευρες δράσεις.

Επιβάλλεται να διεκδικήσουμε ως κοινωνία : «Δημόσιες και δωρεάν δομές για την βία κατά των γυναικών…για την πρόληψη των γυναικοκτονιών»

Άμεσα και Παντού…

Φλώρα Καισαρίτη