Στις 8 Απριλίου 2021 συμπληρώθηκαν 201 χρόνια από την ανακάλυψη του περίφημου αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου. Άρθρα και αφιερώματα σε ελληνικά και διεθνή μέσα μπορεί να βρει οποιοσδήποτε σε πληθώρα με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο. Εκδηλώσεις και αφιερώματα έχουν λάβει χώρα και στη Μήλο με πιο πρόσφατο το φωτογραφικό έργο τέχνης των Μάντη Λυκερίδου και Fabrice Vallon που δημοσίευσαν τα «Μηλέικα Νέα». Ένα ιδιαίτερο άρθρο με τίτλο που κεντρίζει αν μη τι άλλο και παρασύρει προς ανάγνωση, δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών»

Αλλόκοτη πέτρα

«Με την αμφίβολη αχλύ του μύθου καλύπτεται η σημερινή μας ιστορία. Τέτοιες μέρες, το 1820, ο αμπελουργός Γιώργης Κεντρωτάς –κατ’ άλλους ο συνεπώνυμος συγγενής του Θοδωρής– σκάβει το χωράφι του στη θέση Κλήμα της Μήλου. Ξάφνου η αξίνα προσκρούει σε κάτι σκληρό. -«Μ’ αγκωνάρια είναι σπαρμένο το βιος μου» σιχτιρίζει την άγονη γη. Στη δεύτερη γκασμαδιά συνειδητοποιεί πως τούτη η πέτρα είναι αλλιώτικη. Τσαπίζει προσεκτικά και σε λίγο τα έκπληκτα μάτια του αντικρίζουν μια μαρμάρινη θεά.

Ηξεις αφήξεις τα λέει στους Γάλλους, οι οποίοι κάνουν ανασκαφές παρακεί, για να μη συνεικάσουν την αξία του ευρήματός του. Είναι η εποχή που η μανία των Δυτικών για τα αρχαία έχει μετατραπεί σε σωστή φρενίτιδα. Δέκα χρόνια νωρίτερα ο Ελγιν φευγατίζει στην Αγγλία τα Γλυπτά του Παρθενώνα ασελγώντας προηγουμένως στο μνημείο επί δεκαετία. Με φιρμάνι του ο σουλτάνος ορίζει, άλλωστε, πως τα ξεθαμμένα αγάλματα πρέπει να καταλήγουν στην Υψηλή Πύλη, απ’ όπου τα χαρίζει ο ίδιος στις ξένες πρεσβείες, ανάλογα με τις ανάγκες της εξωτερικής του πολιτικής.

Λογίζει εαυτόν φιλέλληνα ο αξιωματικός του Ναυτικού και επικεφαλής του γαλλικού συνεργείου Ολιβιέ Βουτιέ που σάμπως σκαμπάζει από αρχαιολογία. Βοηθώντας τάχα τον Κεντρωτά να φορτώσει το ανέλπιστο απόκτημά του σε γαϊδούρι, αντιλαμβάνεται πλήρως περί τίνος πρόκειται. Διαμηνύει στον Γάλλο πρόξενο Λουί Μπρεστ να στείλει επειγόντως λεφτά για να μην προλάβουν να τ’ αγοράσουν άλλοι και διαπραγματεύεται την τιμή σε σκάρτα τετρακόσια γρόσια. Τα χρήματα όμως αργούν να φθάσουν και εν τω μεταξύ ο μέγας δραγουμάνος του οθωμανικού στόλου Νικόλαος Μουρούζης, που όλως τυχαίως καταπλέει στο νησί, δίνει ολοστρόγγυλα χίλια και βάλε. Αναμειγνύονται και δημογέροντες στο παζάρι και το επίδικο κατακυρώνεται στον πλειοδότη. Οι Φραντσέζοι δεν εννοούν ωστόσο να το χάσουν και, καθώς τα επιχειρήματά τους –τουτέστιν τα προσφερόμενα μπικικίνια– δεν πείθουν, καταφεύγουν στην ωμή βία. Το ποντοπόρο «Εσταφέτ» σπεύδει στη Μήλο να μπαρκάρει την Αφροδίτη για το Παρίσι. Αντιγράφω μαρτυρία από τον τόμο «Ξενοκρατία, μισελληνισμός και υποτέλεια» του Κυριάκου Σινόπουλου (σελ. 371-372):

Ο πλοίαρχος Matterer αφηγείται πώς ακρωτηριάστηκε στο μουράγιο το γλυπτό στις 23 Μαΐου 1820: Το άγαλμα είχε κιόλας μεταφερθεί στο γιαλό… Αν από θαύμα ζωντάνευε η θεά θα έκλαιγε πικρά καθώς την έσερναν στη βραχουριά, την αναποδογύριζαν και την κατρακυλούσαν άνθρωποι σε έξαλλη κατάσταση. Παραλίγο να γκρεμιστεί στη θάλασσα… Ακολούθησε πανδαιμόνιο γύρω απ’ το κασόνι με την Αφροδίτη. Οι Ελληνες δεν ήθελαν να παραδώσουν το άγαλμα. Ο κυβερνήτης του πολεμικού, άνθρωπος πολύ δραστήριος κραυγάζει: -Ναύτες, πάρτε το κασόνι και ρίχτε το στη λέμβο! Τότε άρχισε η μάχη.

Σπαθιά και ρόπαλα ανέμισαν. Ο δύστυχος παπάς δέχτηκε πολλά χτυπήματα στο κεφάλι και τη ράχη. Το ίδιο και οι Ελληνες που έσκουζαν σπαραχτικά ζητώντας βοήθεια από το Θεό… Ο πρόξενος της Γαλλίας στη Μήλο, αρματωμένος με σπαθί κι ένα χοντρορόπαλο, πολεμούσε καλά. Κόπηκε ένα αφτί, το αίμα κυλούσε. Και μέσα σ’ αυτή τη μάχη οι ναύτες τραβολογούσαν το κασόνι που τραμπαλιζόταν κι έπεφτε δεξιά κι αριστερά και το μετέφεραν στο Estafette. Εκεί έχασε η Αφροδίτη το αριστερό της χέρι. Δέκα μήνες έπειτα από τα γεγονότα ο Νικόλαος Μουρούζης απαγχονίζεται στην Πόλη με την κατηγορία της συμμετοχής στην Επανάσταση κι ο Ολιβιέ Βουτιέ παραιτείται από το γαλλικό στράτευμα για να πολεμήσει στο πλευρό των Ελλήνων. Η Αφροδίτη της Μήλου κοσμεί έκτοτε το Λούβρο.»

Πηγή: https://www.efsyn.gr/stiles/meteoros/289439_allokoti-petra