Με ένα αποκλειστικό αφιέρωμα σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή το National Geographic Traveler-Italia, στην πρόσφατη έκδοσή του, παρουσιάζει με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο κάθε ένα από τα τέσσερα επιλεγμένα νησιά των Κυκλάδων με τρόπο που θα μπορούσε να αποτελεί ένα ξεχωριστό ταξιδιωτικό οδηγό.

«Πρόκειται για μια από τις πιο σημαντικές  αποτυπώσεις του τουριστικού προϊόντος των προορισμών σε ένα επιλεγμένο κοινό του έγκυρου περιοδικού που διαβάζεται από τους ιταλόφωνους όλου του κόσμου» τονίζεται σε ανακοίνωση της MTC GROUP που οργάνωσε το αφιέρωμα σε συνεργασία με τη δημοσιογράφο Μαρία Ατματζίδου και με τη συνδρομή των τοπικών Δήμων, το περασμένο φθινόπωρο.

Στην ανακοίνωση της εταιρίας συμβούλων τουρισμού προστίθεται ότι «η σημερινή συγκυρία είναι ιδιαίτερη σημαντική για την ανάδειξη των προορισμών σε ένα κοινό που αδημονεί , μετά την πανδημία, να ταξιδέψει και είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι για την αγαστή συνεργασία που είχαμε με το περιοδικό που αφιέρωσε δωρεάν το τεύχος του στις Κυκλάδες».

Στο πρώτο μέρος της παρουσίασης, το περιοδικό γράφει: «Αν το καλοκαίρι είχε χρώμα, θα ήταν μπλε. Σαν  την απέραντη θάλασσα που γίνεται γαλάζια και τιρκουάζ, και βαθύ μπλε όταν ανταριάζει ο καιρός. Και λευκό. Σαν τα κάτασπρα σπίτια που λάμπουν κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού. Και φούξια. Σαν τη βουκαμβίλια που σκαρφαλώνει στα πορτοπαράθυρα και τις ξύλινες βεράντες στα νησιά του Αιγαίου». Και, αφού περιγράφει τη μορφολογία και την ιστορία των Κυκλάδων, προσθέτει: «Τέσσερα νησιά επιλέξαμε να επισκεφθούμε σε αυτό το ταξίδι μας στις Κυκλάδες. Τη Σέριφο, τη Μήλο, τη Σύρο και την Τήνο, , για να σας δώσουμε μία ιδιαίτερη γεύση από διαφορετικά νησιά μεταξύ τους παρόλο που ανήκουν στο ίδιο νησιωτικό σύμπλεγμα, και τα οποία έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όχι τόσο γνωστά στους ξένους επισκέπτες – και ίσως ακόμη ούτε στους Έλληνες. Το καθένα από τα τέσσερα είναι από μόνο του ένας προορισμός. Μπορείτε να επισκεφθείτε μόνο το ένα και να χαρείτε αποκλειστικά εκεί τις διακοπές σας – το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, το Πάσχα, είτε οποιαδήποτε εποχή- είτε να τα συνδυάσετε για να νιώσετε από πρώτο χέρι τη διαφορετικότητά τους και τις ξεχωριστές εικόνες και εμπειρίες που μπορούν να σας προσφέρουν. Ιδιαίτερα μάλιστα στις Κυκλάδες, που οι αποστάσεις μεταξύ των νησιών είναι μικρές, το ταξίδι από το ένα νησί στο άλλο δεν είναι απλώς επιλογή, είναι επιβεβλημένο! Ρώτησα πολλούς στο ταξίδι μου, γιατί να πάει ο επισκέπτης στα Κυκλαδονήσια. Και τέλος ρώτησα κι εγώ τον εαυτό μου. Και η απάντηση ήρθε αβίαστα. Για να μπορείς το χειμώνα, να ‘χεις πάντα στην καρδιά σου καλοκαίρι».

Στην αναλυτική παρουσίαση κάθε νησιού, το περιοδικό, εισαγωγικά αναφέρει:

Αφιέρωμα στις Κυκλάδες (National Geographic Traveler-Italia, Μάρτιος–Μάιος 2020)

Κείμενο: Μαρία Ατματζίδου

ΜΗΛΟΣ

Ηφαιστειακά πετρώματα και μοναδικοί γεωλογικοί σχηματισμοί που ξεχωρίζουν με τους απαράμιλλους χρωματισμούς τους, η ομορφιά σε όλο της το μεγαλείο στο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, οι θρύλοι για τους πειρατές που κρύβονταν στα φυσικά λημέρια του νησιού, και τα γαλάζια, πράσινα και τιρκουάζ νερά της θάλασσας που σαγηνεύουν με τους ιριδισμούς τους: αυτή είναι η Μήλος.

Πρώτη μου φορά στη Μήλο, γι’ αυτό δεν μπορούσα παρά να ρωτήσω. «Για ποιο λόγο να επισκεφτεί κανείς το νησί;” «Για να ερωτευτεί» μου απάντησε χωρίς δισταγμό ο Αβέρκιος, που για τις επόμενες τρεις ημέρες ήταν δίπλα μου ακούραστος ξεναγός, με πλήθος γνώσεων και μεγάλη αγάπη για τον τόπο του. «Τι εννοείς;». «Περίμενε και θα δεις».

Κάπως έτσι ξεκίνησε το οδοιπορικό μου στο νησί. Ξεκινήσαμε από τον Αδάμαντα, το μεγαλύτερο οικισμό και λιμάνι της Μήλου, που δημιουργήθηκε από Σφακιανούς πρόσφυγες από την Κρήτη, μετά την ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Περάσαμε από την κοντινή παραλία Παπικινού, οργανωμένη με εστιατόρια, ξαπλώστρες και φυσική σκιά, αργότερα από την παραλία Θερμά Λουτρά Αλυκών. Σε διάφορα σημεία της άμμου στην παραλία και μέσα στη θάλασσα βλέπεις ατμίδες, κι αν πλησιάσεις νιώθεις αμέσως την υψηλή θερμοκρασία και βλέπεις τα αέρια από  το εσωτερικό της γης, να βγαίνουν στην επιφάνεια του νερού σαν φυσαλίδες. Φτάνοντας στο στενό σημείο που συνδέει τη δυτική με την ανατολική Μήλο, βρίσκουμε την Αχιβαδόλιμνη, που πήρε το όνομά της από τις αχιβάδες που κάποτε υπήρχαν εκεί. Συνεχίζει όμως να αποτελεί τον μεγαλύτερο υγροβιότοπο των Κυκλάδων και σταθμό μεταναστευτικών πουλιών και προστατεύεται από την ανθρώπινη δραστηριότητα ανήκοντας στο Δίκτυο Natura 2000.  Κάτι το οποίο ισχύει για ολόκληρη τη δυτική πλευρά της Μήλου, όπου ζουν η κόκκινη οχιά της Μήλου Macrovipera schweizeri, η σαύρα Podacris milensis, η μεσογειακή φώκια, ο μαυροπετρίτης, ένα σπάνιο είδος γερακιού, που πολλές φορές συναντήσαμε να πετάει αγέρωχος στη διάρκεια του ταξιδιού μας, ενώ η πλούσια βλάστηση περιλαμβάνει μία πληθώρα βοτάνων και φυτών. Στην ευρύτερη περιοχή βρίσκονται δεκάδες πανέμορφες ανοργάνωτες παραλίες, κάποιες προσβάσιμες με όχημα, αλλά οι περισσότερες μόνο μέσω θαλάσσης. Πηγαίνοντας νοτιότερα όμως το μάτι μου πέφτει σε ένα τεράστιο χωράφι με κολοκύθες να ξεραίνονται στον ήλιο. Θα γίνουν κι αυτές άμαξες για τις σύγχρονες Σταχτοπούτες της Μήλου, σκέφτηκα χαμογελώντας. Και δεν έπεσα και πολύ έξω. Γλυκό κουφέτο θα γίνουν, το παραδοσιακό γλυκό για τους αρραβώνες και τους γάμους, με μέλι για να γλυκάνει τη ζωή του ζευγαριού. Και με αυτή την σκέψη φτάσαμε στο Τσιγκράδο, όπου κατεβαίνεις με σχοινένια σκάλα από ένα στενό χώρισμα ανάμεσα σε βράχους. Η παραλία είναι μικρή σε πλάτος και κάποιες φορές αποκόπτονται κομμάτια από τους βράχους γι’ αυτό και υπάρχει πινακίδα ότι κατεβαίνεις με δική σου ευθύνη. Στα δεξιά της διασταύρωσης, κατεβαίνουμε στην πανέμορφη Φυριπλάκα, έναν μικρό παράδεισο που ουσιαστικά αποτελείται από τρεις παραλίες στη σειρά, με καντίνα, λίγες ξαπλώστρες και φυσική σκιά.

Κατευθυνόμαστε προς τη ΝΑ πλευρά του νησιού, προς την περιοχή του ηφαιστείου. Η Μήλος γεννήθηκε από την ηφαιστειακή δραστηριότητα που ξεκίνησε πριν 2-3 εκατομμύρια χρόνια και σταμάτησε πριν 90.000 χρόνια. Το ανενεργό ηφαίστειο της Φυριπλάκας είναι ένα σημαντικό γεωλογικό μνημείο που απέχει από τον Αδάμαντα γύρω στα 7-8 χλμ., τα μισά χωματόδρομος. Κοιτάζω γύρω μου την καλντέρα και ξαφνικά… βρίσκομαι στον μεγαλύτερο κρατήρα της Ελλάδας, που τώρα είναι καλυμμένος με δέντρα και θαμνώδη βλάστηση. Αφήνοντας πίσω το ηφαίστειο φτάνουμε στον Κάλαμο, όπου βλέπουμε τις φουμαρόλες ή αλλιώς ατμίδες, όπου από τους βραχώδεις σχηματισμούς διαφεύγουν στον αέρα αέρια από τα έγκατα της γης. Εδώ είναι έντονη η μυρωδιά του θείου στην ατμόσφαιρα και το κιτρινωπό χρώμα στα βράχια, και οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται είναι πολύ υψηλές, γύρω στους 100^ο C. Το ίδιο υψηλές θερμοκρασίες βρίσκουμε στο Παλιοχώρι όπου μπορεί ο επισκέπτης να γευτεί  το λεγόμενο «ηφαιστειακό φαγητό» στην ταβέρνα Sirroco. Ο κύριος Στέφανος γεμάτος περηφάνια μου μίλησε για την πατέντα του. Έχει ανοίξει μια τρύπα στην άμμο , την έχει περικλείσει με το κατάλληλο υλικό, και τα μεσάνυχτα βάζει τις γάστρες του με κρέας και πατάτες κυδωνάτες, τις καλύπτει από πάνω με την άμμο, και κλείνει την τρύπα με το σκέπασμα της κατασκευής του. Το φαγητό σιγοψήνεται για πάνω από 9 ώρες δίνοντας στο φαγητό μια γεύση μοναδική.

Ο ορυκτός πλούτος είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του νησιού κι έχει συνδεθεί άρρηκτα με τη ζωή των κατοίκων από την αρχαιότητα έως σήμερα. Κάτι το οποίο είναι εμφανέστατο καθώς το φυσικό τοπίο είναι λαξεμένο σε διάφορα σημεία του νησιού από τις εξορύξεις, παλαιότερες και πιο πρόσφατες. Το πιο σημαντικό εξαγώγιμο ορυκτό του νησιού είναι ο μπεντονίτης, που φτάνει τα 1.5 εκ. τόνους το χρόνο. Άλλα βιομηχανικά ορυκτά που εξορύσσονται στο νησί είναι περλίτης, ποζολάνη, καολίνης και μικρές ποσότητες βαρυτίνης. Τα παλαιότερα χρόνια εξορύσσονταν επίσης μαγγάνιο, γύψος, θείο και μυλόπετρες, ενώ η «μήλια γη» της αρχαιότητας αφορούσε σε μία ουσία που χρησιμοποιούνταν ως χρωστική από τους ζωγράφους για να παραχθεί το λευκό χρώμα. Λέγεται ότι ο ξακουστός ζωγράφος της Πρώιμης Ελληνιστικής Περιόδου, Απελλής, τη χρησιμοποιούσε ως ένα από τα τέσσερα βασικά του χρώματα. Όμως η ιστορία πάει ακόμη πιο πίσω. Η Μήλος υπήρξε το νησί του οψιανού (ή οψιδιανού), που αποτέλεσε για περίπου 6.000 χρόνια τη βασική πρώτη ύλη για την κατασκευή εργαλείων και όπλων του ανθρώπου της Νεολιθικής Εποχής στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο γενικότερα. Η πλούσια γεωλογική και μεταλλευτική ιστορία της Μήλου, η οποία παρουσιάζεται με πολύ ενδιαφέροντα και σφαιρικό τρόπο στο Μεταλλευτικό Μουσείο Μήλου, δείχνει πόσο βαθιά επηρεάστηκε η τοπική οικονομία και η ίδια η κοινωνία στο πέρασμα το χρόνου.

Τα Πολλώνια είναι το δεύτερο μεγάλο θέρετρο του νησιού, με απόσταση 11 χλμ. από τον Αδάμαντα – ένας προσεγμένος γραφικός οικισμός με ψαροταβέρνες σε όλη του την έκταση, δίπλα στο κύμα, και καλό φαγητό, και παραλία αμμουδερή και οργανωμένη, με πολλά αλμυρίκια για σκιά. Η περιοχή έχει αρκετή τουριστική κίνηση, καθώς έχουν δημιουργηθεί ξενοδοχειακές μονάδες που παρέχουν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες, ιδιαίτερα στην περιοχή Πελεκούδα, κομμάτι των Πολλωνίων.  Αξίζει μια σύντομη βόλτα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, ένα πολύ γραφικό σημείο με θέα στα Πολλώνια, και μετά στο Φανάρι της Πελεκούδας, το φάρο, που είναι και επισήμως το τελευταίο άκρο της Μήλου. Από εκεί έχεις απεριόριστη θέα στην Κίμωλο, ένα άλλο ηφαιστειογενές κυκλαδονήσι, που μπορείς να επισκεφτείς μέσα σε 20 λεπτά από το Πορθμείο στα Πολλώνια, και την Πολύαιγο, το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί του Αιγαίου, που πήρε το όνομά του από τις αίγες (κατσίκες) που ζουν ακόμη στο νησί.

Όμορφο που είναι το ηλιοβασίλεμα στην Πλάκα, τον μεγαλύτερο παραδοσιακό οικισμό της Μήλου, σε υψόμετρο 220 μ. Στην κορυφή του Κάστρου, που οικοδομήθηκε τον 13^ο αι., η Μέσα Παναγιά, και λίγο πιο κάτω η Παναγιά η Θαλασσίτρα, να αγναντεύει τα πέλαγα. Ανάμεσα στα δαιδαλώδη σοκάκια οι επισκέπτες καταφτάνουν στην Παναγιά την Κορφιάτισσα. Ζευγάρια, παρέες, οικογένειες, όλοι παίρνουμε σιγά σιγά τη θέση μας για το μεγαλειώδες θέαμα. Πολλοί παίρνουν το ποτό τους από το διπλανό bar, το Virina, και κάθονται στο πεζούλι της πλατείας της Παναγιάς, στα παγκάκια, ακόμη και στα σκαλοπάτια της εκκλησίας. 7 παρά δέκα κι όλοι έχουν πάρει θέση. 7 και δέκα και όλα έχουν τελειώσει. Μην ξεχνάτε, είναι το ηλιοβασίλεμα του Οκτωβρίου! «Όσο κι αν με συγκινεί το ηλιοβασίλεμα, μου αφήνει μια γλυκόπικρη διάθεση, σχεδόν λυπημένη. Χαίρομαι όμως που αύριο ο ήλιος θα ανατείλει ξανά» ακούω δίπλα μου μια νεαρή Αγγλίδα να λέει στις φίλες της. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί της. Λίγο παραδίπλα μία παρέα Ιταλών χειροκροτεί με θαυμασμό καθώς ο ουρανός βάφεται με μία πανδαισία χρωμάτων: κίτρινο που γίνεται χρυσό, πορτοκαλί που γίνεται φούξια, μία παλέτα που μοιάζει αστείρευτη μέχρι να πέσει πια το σκοτάδι κι ο κόσμος να ξεχυθεί στα σοκάκια. Και τότε αρχίζει η νυχτερινή διασκέδαση. Στον παραδοσιακό αυτό οικισμό βρίσκεις πολλά και διαφορετικά καφέ και μπαράκια, ταβέρνες και μεζεδοπωλεία, με πεντανόστιμες μηλιώτικες συνταγές, καθώς και μικρά μαγαζιά με κομψές δημιουργίες, χειροποίητα κοσμήματα και καλαίσθητα σουβενίρ.  

Την ιστορία της Μήλου από τους αρχαίους χρόνους μπορείς να τη δεις να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου αν επισκεφτείς τέσσερις προορισμούς: τη Φυλακωπή, το Αρχαίο Θέατρο, τις Κατακόμβες και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Η Φυλακωπή, στη βορειοανατολική ακτή του νησιού, είναι ένας από τους σημαντικότερους οικισμούς του Κυκλαδικού Πολιτισμού. Στο δρόμο προς τα Πολλώνια, δίπλα ακριβώς από τη Σπηλιά του Πάπαφραγκα, χτισμένη σε ένα μικρό ύψωμα, το μεγάλο αυτό εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο, κατοικήθηκε από το 3000 π.Χ. ως το 1100 π.Χ. και με την εμπορία του οψιανού απέκτησε μεγάλη οικονομική δύναμη και μετέπειτα μία ξεχωριστή πολιτιστική άνθιση. Παρόλο που σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του οικισμού βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, αξίζει κανείς να το επισκεφθεί για να θαυμάσει τα επιβλητικά τείχη από ηφαιστειογενείς πέτρες, και να αποδώσει φόρο τιμής σε ένα σταυροδρόμι ανυπέρβλητων πολιτισμών, του Κυκλαδικού, του Μινωϊκού και του Μυκηναϊκού, που σφράγισαν για πάντα την πορεία του ανθρώπου. Το Αρχαίο Θέατρο βρίσκεται στην πλαγιά όπου εκτείνεται η αρχαία πόλη, κοντά στον παραδοσιακό οικισμό Τρυπητή, και οικοδομήθηκε κατά τη Ρωμαϊκή Περίοδο. Εδώ κοντά λέγεται ότι βρίσκεται το σημείο όπου βρέθηκε η Αφροδίτη της Μήλου. Από εδώ έχεις μια υπέροχη θέα σε όλο τον κόλπο, και σήμερα είναι ένα πραγματικό στολίδι, καθώς μετά την αναστήλωσή του φιλοξενεί παραστάσεις και εκδηλώσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Κι αν συνεχίσει κανείς από εκεί, μπορεί να επισκεφτεί τις Κατακόμβες, ένα σύμπλεγμα τριών υπόγειων στοών με νεκρικό θάλαμο. Πρόκειται για τις μοναδικές που σώζονται στην Ελλάδα, χρονολογούνται από τον 1ο μέχρι τον 5ο μ.Χ. αιώνα. και αποτελούν σημαντικό χριστιανικό μνημείο. Αξίζει μία επίσκεψη στο χώρο που είναι υποβλητικά φωτισμένος, όπου βλέπει κανείς τα αρκοσόλια, καμάρες-τάφους λαξεμένες στους τοίχους, καθώς και κάποιες επιγραφές με ονόματα. Σημαντικά ευρήματα από τις Κατακόμβες εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Μήλου που βρίσκεται ακριβώς στην είσοδο της Πλάκας. Εδώ μπορεί ο επισκέπτης να θαυμάσει και την Κυρά της Φυλακωπής, ένα εξαίρετο δείγμα της πολιτιστικής άνθισης του ομώνυμου οικισμού, καθώς και αντίγραφο της Αφροδίτης της Μήλου, που υπενθυμίζει σε όλους ότι η αυθεντική Αφροδίτη βρίσκεται μακριά από το σπίτι της, στο Μουσείο του Λούβρου.

Η γαστρονομία είναι μία από τις πολλές εκφάνσεις της ιστορίας του νησιού. Νέοι άνθρωποι αγκαλιάζουν τις παραδόσεις της τοπικής κουζίνας με την ευρηματικότητα και τη δημιουργική φαντασία της υψηλής γαστρονομίας.  Ένας από αυτούς είναι ο Βασίλη Παπικινός, ιδιοκτήτης του Αλευρόμυλος Restaurant. Anima γράφει το τατουάζ στο χέρι του, γιατί στη δουλειά του δίνει και την ψυχή του. Κάτι που ήταν εμφανέστατο σε όλες τις αισθήσεις όταν μας πρόσφερε τα πιάτα του. Κατσίκι με πατάτες στο φούρνο περιχυμένο με μηλιώτικο πελτέ τομάτας, μελιτζάνες τηγανιτές, πιταράκια με τυρί και λουίζα, μπακαλιαροκροκέτες με σκορδαλιά (το σκόρδο της Μήλου είναι πασίγνωστο για τη σπιρτάδα του, κάποτε εξαγόταν σε μεγάλες ποσότητες), κι ένα χοιρινό με φάβα, μπουκιά και συχώριο. Ο Βασίλης χρησιμοποιεί τοπικά προϊόντα της Μήλου και των Κυκλάδων γενικότερα, προσθέτοντας στοιχεία της φαντασίας του για να απογειώσει τις παραδοσιακές συνταγές, να ικανοποιήσει τις αισθήσεις μας και να μας ανοίξει την όρεξη. Στη Μήλο όμως η όρεξη ανοίγει από μόνη της.  Και όχι μόνο για  φαγητό, αλλά κυρίως, για ταξίδια στη θάλασσα.

Ο ήχος που κάνει η θάλασσα, αυτή η μεθυστική μουσική, μου έρχεται στο νου με τη λέξη λέξη θαλασσίτρα. Έτσι βαφτίστηκε το σκάφος που μου χάρισε ένα ταξίδι-εμπειρία. Γιατί αν κάτι πρέπει οπωσδήποτε να κάνει ο επισκέπτης-ταξιδευτής στη Μήλο είναι μία μονοήμερη εκδρομή στην εντυπωσιακή ακτογραμμή του νησιού. Ξεκινήσαμε πρωί, στις 9.30, από το λιμάνι του Αδάμαντα. Λάδι η θάλασσα, χωρίς τους ανέμους που ταλαιπωρούν πολλές φορές τα κυκλαδονήσια. Περάσαμε από το Κλίμα/Κλήμα, τον οικισμό πάνω στο νερό, όπου βρισκόταν το αρχαίο λιμάνι της Μήλου, με τα 70 πολύχρωμα «σύρματα», άλλα υπόσκαφα, άλλα κτίσματα με πανωσήκωμα, όπου παλαιότερα χρησιμοποιούνταν μόνο για αποθήκευση των βαρκών το χειμώνα, και τώρα αποτελούν πόλο έλξης για παραθεριστές και… φωτογράφους, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, από όλο τον κόσμο. Συνεχίζοντας την πορεία μας βρίσκουμε τις Αρκούδες, δυο βράχους που ξεπροβάλλουν αντικρυστά από τη θάλασσα, με ανοικτά τα στόματά τους σας τις αρκούδες που βρυχώνται. Δεν ξέρω αν είναι καλωσόρισμα ή τρόπος να μας φοβίσουν για να φύγουμε από τα… λημέρια τους, αλλά εμείς συνεχίζουμε απτόητοι.  Και να το Σαρακήνικο, ένα μοναδικό μνημείο της φύσης. Εδώ φτάνεις και οδικώς, αφήνοντας το όχημά σου στο parking και κατηφορίζεις σε ένα τοπίο που δεν έχεις ξαναδεί στη ζωή σου για 10 περίπου λεπτά. Οι λευκοί απολιθωματοφόροι ηφαιστειακοί τόφοι σε κάποια σημεία ανακατεμένοι με καολίτη, αντανακλούν πάνω τους το ανελέητο φως του καλοκαιρινού ήλιου. Βλέπουμε σπηλιές ανάμεσα στους γεωλογικούς σχηματισμούς, μία ειδυλλιακή φυσική λίμνη από θαλασσινό νερό κι ένα ναυάγιο που βυθίζεται σιγά σιγά 15 χρόνια τώρα, θυμίζοντάς μας ότι η θάλασσα είναι πλανεύτρα αλλά και επικίνδυνη.

Επόμενος σταθμός, Γλαρονήσια. Τρία στον αριθμό, εντυπωσιακά, με κάθετους όγκους από ανδεσιτική λάβα που σχηματίζουν επιβλητικές κολώνες. Μία πρώτη βουτιά στα βαθυμπλέ νερά είναι επιβεβλημένη. Και μετά στην Πολύαιγο, με τα τιρκουάζ νερά και τις κατσίκες να κατεβαίνουν από τα ψηλά βράχια που ήταν σκαρφαλωμένες για να μας υποδεχτούν. Επόμενη βουτιά στον Φυρλίγκο με τα νερά να γίνονται σμαραγδένια και μετά στον Γέρακα, που μας περιμένει μία κατάλευκη σαν πούδρα παραλία. Μία θάλασσα τόσο εκτυφλωτικά τιρκουάζ, με τον ήλιο να λαμπυρίζει σαν μυριάδες αστέρια πάνω της, που νιώθεις να αντανακλά τα βάθη της ψυχή σου. Και κάπου ανάμεσα στις βουτιές έρχεται και η γαστριμαργική απόλαυση: φάβα της Μήλου, ρύζι με ζωμό σουπιάς, μουσακάς απίστευτος στη γεύση, σαλάτες δροσιστικές, αβγοφέτες και γραβιέρα, μπουγάτσα με μπόλικη ζάχαρη και κανέλα, καρπούζι φρεσκοκομμένο για να σου θυμίζει ότι το καλοκαίρι έχει και χρώμα και γεύση, και τέλος, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, φρεσκοτηγανισμένοι λουκουμάδες με μπόλικο μέλι και καρύδι, για να γλυκάνει τον ουρανίσκο και την καρδιά μας.

Το ταξίδι όμως δεν σταματά. Στο τέλος, το Κλέφτικο. Γιγάντιοι γεωλογικοί σχηματισμοί, λευκοί τόφοι ανάγλυφοι θαρρείς από τη φύση και το χρόνο, που σχηματίζουν τεράστιες στοές για να περνούν ανάμεσά τους τα γαλαζοπράσινα νερά. Μια απόκοσμη σιγή καθώς μπαίνουμε με το σκάφος στη θαλάσσια λίμνη που προστατεύεται θαρρείς από τους γίγαντες της φύσης. Τελικά δεν είναι τυχαίο ότι οι πειρατές ασκούν ακόμη και σήμερα μία γοητεία μέσα από τους θρύλους της εποχής. Ήξεραν να διαλέγουν τα πιο ωραία μέρη για κρησφύγετα. Σαν πειρατές νιώθουμε σήμερα κι εμείς, σαν να «κλέβουμε» ένα κομμάτι από την ομορφιά αυτού του τόπου και να το κρατάμε πολύτιμο σεντούκι θησαυρού στη μνήμη και στην καρδιά μας. Κάπως έτσι ένιωσα και στο Βάνι, το τελευταίο σημείο της δυτικής πλευράς του νησιού, πριν μπούμε στον κόλπο του Αδάμαντα για την επιστροφή μας. Κάθετοι σχηματισμοί, σκουρόχρωμοι με έντονες βαθυκόκκινες αποχρώσεις, καθώς είναι περιοχή με σιδηρομετάλλευμα και κάποια αποθέματα μαγγανίου. Επιβλητικοί κι ολόρθοι, άλλαζαν χρώμα με τον ήλιο που έδυε μέσα στο νερό. Λίγα λεπτά σταμάτησε το σκάφος για να μην χάσουμε το απίστευτο θέαμα, ένα πανηγύρι της φύσης που ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια μας.

Στο σκάφος γίνονται όλοι φίλοι. Η Άρτι από την Ινδία που ζει στο Βέλγιο και δεν χορταίνει να θαυμάζει το τοπίο. Η Σάρα από την Ιρλανδία που βλέπει το μικρό γιο της στη Μήλο να μην σταματά να κάνει βουτιές και να καταβροχθίζει ποσότητες φαγητού κάτι που ποτέ πριν δεν το έκανε. Η Σάρον από την Αυστραλία που δεν σταματά να βουτά στη θάλασσα και να με ρωτά αν η Ελλάδα ξεπερνά σιγά σιγά την κρίση, γιατί τόσο πολύ αγαπά τη χώρα. Το ζευγάρι από την Αγγλία που ήρθε στις Κυκλάδες για μια νέα περιπέτεια καθώς μόλις άδειασε η «φωλιά» τους από τις κόρες που πήγαν για σπουδές.

Στη Μήλο γίνονται όλοι φίλοι. Το μεγαλείο της φύσης σε αφήνει άφωνο από θαυμασμό και δέος. Μόνο να το μοιραστείς μπορείς – για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που βλέπεις είναι αληθινό και δεν το ονειρεύεσαι. Γίνεται αυτό το μέρος να μην το ερωτευτείς;

Ευχαριστήριο Σημείωμα

Πολλές ευχαριστίες στο Δήμο Μήλου και τον κ. Αβέρκιο Γαϊτάνη, Πρόεδρο της Επιτροπής Τουριστικής Ανάπτυξης και Προβολής του Δήμου Μήλου, καθώς και στο Ξενοχοδείο Αδάμας (Hotel Adamas) για τη φιλοξενία.

ΣΕΡΙΦΟΣ

«Εδώ σταμάτησε ο Οδυσσέας στο δρόμο του για την Ιθάκη κι αντιμετώπισε τον γιγάντιο Κύκλωπα Πολύφημο, τυφλώνοντάς τον με το δόρυ για να ξεφύγουν οι σύντροφοί του. Εδώ έφτασε ο Περσέας, μαζί με την Ανδρομέδα του, φέρνοντας  στον ραδιούργο βασιλιά της Σερίφου το κεφάλι της φοβερής και τρομερής Μέδουσας, που όποιος την αντίκρυζε γινόταν πέτρα. Κύκλωπες, Μέδουσες και θνητοί με θεϊκές δυνάμεις που για χρόνια βολόδερναν στα κύματα. Μυθικές μορφές που συνδέθηκαν με το κυκλαδίτικο αυτό νησί που σήμερα αποπνέει μία ηρεμία που σε τίποτε δεν θυμίζει τις πολυτάραχες ιστορίες και τους μύθους. Τα «καραβάκια» της είναι παντού, άσπρα, κόκκινα, μπλε, γαλάζια, πάνω σε μεγάλες πέτρες, να συνταιριάζουν απόλυτα με το γαλάζιο της θάλασσας που απλώνεται μπροστά σου, κάτω από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου. Πολλές φορές έκανα την ίδια ερώτηση στη Σέριφο. Γιατί θα πρέπει κάποιος να έρθει στο νησί; Επειδή, αν και δίπλα στην Αθήνα, εδώ έχει αμόλυντες φυσικές ομορφιές, πεντακάθαρες παρθένες παραλίες, ηρεμία και ξεκούραση, μου απάντησαν οι περισσότεροι».

ΣΥΡΟΣ 

«Κέντρο των Γραμμάτων και των Τεχνών, των Φεστιβάλ παγκοσμίου φήμης, της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής και της μεγαλοπρέπειας μιας άλλης εποχής, η Σύρος με την Ερμούπολη είναι ο απόλυτος προορισμός, χειμώνα καλοκαίρι. Η πρώτη σκέψη μπαίνοντας με το πλοίο στο λιμάνι είναι ότι… έχασες το δρόμο. Δεν είσαι στις Κυκλάδες, λες από μέσα σου και ξανακοιτάς το χάρτη. Κι όμως, εδώ είσαι, στη Σύρο, την πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Στην Ερμούπολη, την πρωτεύουσα της Σύρου. Το θέαμα της μεγαλοπρεπούς αυτής νησιωτικής πόλης ξαφνιάζει ευχάριστα. Τα καλοδιατηρημένα νεοκλασικά κτίρια σε όλη την παραλιακή οδό και ακόμη πιο μέσα, ως εκεί που φτάνει το μάτι· η Άνω Σύρος να ξεχωρίζει από μακριά, αμφιθεατρικά χτισμένη, σαν στολισμένη αρχόντισσα· οι δυο εντυπωσιακές εκκλησίες, στα αριστερά η μητρόπολη των Καθολικών, και στα δεξιά ο ναός των Ορθοδόξων, να δεσπόζουν στις κορυφές δυο αντικρυστών λόφων λες και παραβγαίνουν μεταξύ τους ποια θα επιβληθεί στο χώρο. Δυο λόφοι, δυο κόσμοι, δυο ιστορίες που μετουσιώθηκαν σε μία, ένας ξεχωριστός τόπος που έχει αρμονικά συνταιριάξει κουλτούρες και πολιτισμούς μέσα στο πέρασμα των αιώνων».

ΤΗΝΟΣ

«Υπάρχει ένα κυκλαδίτικο νησί που συνταιριάζει απόλυτα την παραθαλάσσια ομορφιά με τους αμέτρητους ορεινούς παραδοσιακούς οικισμούς, το ιδιαίτερο φυσικό τοπίο με τις τέχνες και τα αριστουργήματα της αρχιτεκτονικής και της μαρμαροτεχνίας. Το όνομά του: Τήνος. Μπαίνοντας στο λιμάνι του 4ου μεγαλύτερου νησιού των Κυκλάδων, το πρώτο που βλέπεις από μακριά είναι η μεγαλοπρεπής Εκκλησία της Ευαγγελίστριας και το επιβλητικό Καμπαναριό της να δεσπόζει στην κορυφή του λόφου. Μας προστατεύει η Παναγιά, άκουσα πολλές φορές από Τηνιακούς φίλους. Δεν είναι τυχαίο ότι από τότε που βρέθηκε η εικόνα της, στις 30 Ιανουαρίου του 1823, και με την οικοδόμηση του ιερού ναού, ο προσκυνηματικός τουρισμός έδωσε πνοή στον τόπο. Ορδές προσκυνητών, από όλα τα μέρη του κόσμου, συρρέουν όλο το χρόνο και ιδιαίτερα στη μεγάλη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου. Πολλοί μάλιστα, έχοντας κάνει τάμα, πηγαίνουν από το λιμάνι μέχρι την εκκλησία γονατιστοί, πάνω στον ντυμένο με κόκκινη μοκέτα διάδρομο που έχει φτιαχτεί ειδικά γι’ αυτό το σκοπό. Όμως η Τήνος, παρόλο που από την αρχαιότητα ακόμη ήταν σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πάνω από όλα ένα νησί με έμφυτη θαρρείς ζωντάνια και έντονη δημιουργική έκφραση, και εκπέμπει μία ενέργεια που σε διαπερνά. Αναρωτιέμαι μήπως είναι οι ίδιοι οι κάτοικοι που θέλοντας να κρατήσουν μακριά τους ταξιδιώτες κρατούν κρυφούς τους πολύτιμους θησαυρούς του νησιού. Ποιοι είναι αυτοί; Μα, φυσικά, τα χωριά της ενδοχώρας».

 Αξίζει να σημειωθεί ότι το περιοδικό έχει εκχωρήσει το δικαίωμα σε κάθε Δήμο να αναρτήσει τα κείμενα χωρίς δικαιώματα.